Creatief schrijven - expositie en flashback

Opdracht: creatief schrijven

Voor altijd

Niemand slaapt.

Auto’s lijken stil te staan in de straten en het geluid van roepende mensen vult de lucht.

Ik kijk uit het raam…wel, ik zeg ‘kijk’ maar het is eerder turen.

Het stof en de krassen maken het verdomd moeilijk om me te concentreren op wat er zich achter het glas afspeelt.

De dorre plant die naast die oude bak van een tv staat kijkt me spottend aan, maar ik kijk niet om.

Mijn gedachten zweven zoals elke avond naar het lelijke witte kleed dat languit over de zetel hangt, waar ik het de eerste keer neergelegd heb.

Het enige dat ik nog van haar heb, het enige tastbare...

Ik hoor de bel van de oven en haal dezelfde goedkope kost uit het ijzerwerk. Ik neem een hap..

De flauwe lasagne smaakt zoals altijd, flets en droog.

Zo beu..Ik ben het zo ongelooflijk beu.

Mijn gedachten verdronken weer naar de avond waar ze zo gelukkig haar eerste lasagne presenteerde.

“Vandaag geleerd!”, zei ze. “Volgende week leren we kreeft koken!”

Was het maar zo.

Ik lachte en kuste haar, zoals elke avond. Maar deze keer was het anders.

Ze stak de haard aan en strekte zich languit over de nieuwe sofa. Ze droeg het prachtige witte kleed, dat ik haar nog als trouwcadeau had gegeven.

Ik keek haar aan, slechts voor een paar seconden, maar ik wist dat dit de vrouw was waar ik mijn hele leven mee zou delen.

“Vertrekken we?”, vroeg ze terwijl ze nog steeds van de comfortabele zetel genoot.

“Is goed”, zei ik.

Waren we maar nooit naar die voorstelling geweest, dacht ik bij mezelf.

Jaren hadden we ernaar uitgekeken, maar jaren later kijk ik er met afgunst op terug.

Het mooie, volle gezicht dat me jaren liet lachen, kan ik me niet meer voor de geest halen.

Nu is het koel en levenloos, zoals ik het de laatste keer zag.

Het gevoel van onmacht wanneer je een ziel uit een lichaam ziet gaan is onbeschrijfelijk.

Zwaailichten verblindde mijn ogen, maar ik zag haar nog steeds.

Een stilte die jaren leek te duren volgde, enkel een zacht gepiep.

Niets.

Leven? Dat ken ik niet. Nu is het nu gewoon bestaan.

Bestaan omdat zij dat zou willen.

Niet omdat ik er zelf nood aan heb.

Ik kijk in de spiegel, doe mijn ogen dicht en probeer me haar te herinneren. Zo lukt me dit nog het beste.

Ik besluit deze avond te douchen.

Het water stroomt langs mijn rug. Het voelt bijna als haar subtiele aanraking.

Geen weg terug.

Zachtjes sluit ik mijn ogen opnieuw.

Ik zie haar weer. Hopelijk nu voor altijd.