Lectuurfiche 3

Marijn Arens woont alleen samen met zijn moeder in de staf. Marijns moeder heeft een gewone job en Marijn zelf gaat naar een gewone school.

Alles lijkt compleet normaal te verlopen tot op het moment dat Marijn met de klas het dolfinarium bezoekt. Zonder het zelf te beseffen duikt hij het zwembad in en begint ongestoord samen met de dolfijnen te zwemmen, tot grote verbazing en ongeloof van het publiek. Dolfijnen zijn voor Marijn duidelijk meer dan dieren die mooi zijn om naar te kijken.

Zijn moeder neemt hem hierna mee op reis zodat hij zelf zijn verdrongen verleden kan ontdekken. Hij ontdekt vele dingen: waar hij geboren is, wat er met zijn verdwenen vader is gebeurt en waarom hij zo’n sterke band met dolfijnen heeft.

Maar hoe langer hij op het eiland zit, hoe meer (nieuwe) vragen hij krijgt. Vragen waar hij zelf het antwoord van wil ontrafelen.

Het verhaal speelt zich af op een eilandje in de Bahama’s. Het eiland heeft een enorme symbolische waarde, omdat dit de plaats is waar Marijn is geboren. Op dit eiland ontdekt hij steeds meer en meer over zijn eigen leven. Hierdoor maakt Marijn ook een enorme persoonlijke groei mee. Hij wordt volwassener en maakt enorm belangrijke beslissingen.

Het verhaal speelt zich af ergens in de 21^ste eeuw. Dit is duidelijk te zien aan dat de hotels die worden gebouwd en doordat het eiland eigenlijk volledig  gemoderniseerd wordt.

Het hoofdthema van het boek is liefde.

Uiteindelijk neemt Saskia (Marijns moeder) hem mee op de reis omdat ze van hem houdt. Ze probeert van haar verleden weg te lopen, maar ze kan haar zoon niet onder al zijn vragen laten lijden.

Het is duidelijk dat Marijn diep vanbinnen en enorme liefde voor dolfijnen heeft. De oorzaak ontdekt hij later pas, maar het is duidelijk al sinds het begin van het verhaal aanwezig.

Later handelt Marijn steeds uit liefde voor zijn vader. Hij probeert te ontdekken wat er met hem gebeurt is en handelt steeds uit naam van zijn vader. Steeds stelt hij zich de vraag “wat zou mijn vader gedaan hebben?”. Hij zegt het op sommige momenten zelfs letterlijk: “Iets zegt me dat ik het moet doen en dat gevoel voelde zeer vaderlijk aan.”

Ook zijn liefde voor dolfijnen speelt een zeer belangrijke rol in het verhaal. Hij verstaat de dolfijnen en kan met hen communiceren. Ze voelen elkaar als het ware aan en komen voor elkaar op.

Methode Chambers:

1) Wat vond je goed aan het boek?

Wat ik enorm goed vind aan het boek is dat het boek geen alledaagse verhaallijn bevat. Het gaat niet steeds over maatschappelijke problemen of dagdagelijkse situaties. Er wordt een heel nieuw probleem gecreëerd door de auteur en daarom vind ik het boek ook zo leuk en origineel. Een verhaal over een jongen die een enorme band heeft met dolfijnen en zijn verleden niet kent. Doorheen het boek zal hij opzoek gaan naar zijn verleden om hierdoor zichzelf ook beter te begrijpen.

2) Toen je het boek zat te lezen, zag je toen in je fantasie hoe het verhaal zich afspeelde?

Toen ik het boek zat te lezen kon ik me het verhaal perfect voorstellen. Ik zag als het ware alles voor mijn ogen gebeuren. Door de schrijfstijl van de auteur weet je vrijwel perfect hoe alles eruit ziet zonder dat de auteur eigenlijk te veel beschrijvingen geeft. Het vliegveld en de inkeping in de grot waar de dolfijnen vaak komen zijn me het meeste bijgebleven. Omdat hier vaak over verteld wordt en dit eigenlijk de twee basisplaatsen in het verhaal zijn, is ook niet anders mogelijk. Het vliegveld is een plaats dat een enorme sfeer schept, vooral als het dan nog eens enorm begint te regenen. Op het vliegveld helpen een paar rijke mensen van het eiland drugskoeriers met hun benzine in ruil voor betaling (drugs of geld). Marijn bespioneert ze, maar wanneer het begint te stormen weet je dat dit niet goed zal aflopen.

3) Waar vindt het verhaal plaats? (Maakt dat uit? Had het overal kunnen plaatsvinden?)

De plaats van het verhaal heeft wel een bepaalde waarde. Het zou zich niet zomaar kunnen afspelen op het strand van Blankenberge. Alleen al doordat er een enorme storm dat later een tornado kan worden door het eiland raast. Dit gebeurt vaak op tropische plaatsen/eilanden en is dus al sowieso een factor waardoor het verhaal zich nergens anders kan afspelen.

Het eiland heeft ook een enorme symbolische waarde. Het was een vakantieoord waar de ouders van Marijn elkaar beter leerden kennen en waar ze de dolfijnen beter leerden kennen. Marijn is uiteindelijk op dat eiland (vlak bij de inkeping) tussen de dolfijnen geboren.

Ook het typerende kleine vliegveldje is cruciaal voor het verhaal. Het zou een andere sfeer scheppen als het een enorm groot en duidelijk vliegveld was, dan had het verhaal en het mysterieuze aspect gewoon niet gewerkt.

Narratologische uitwerking (vertelperspectief):

In het boek "Het Dolfijnenkind" hebben we zeker te maken met een auctoriale verteller. Deze verteller staat bovenaan, buiten het verhaal en kijkt neer op de situatie. De verteller kijkt in de gevoelswereld van verschillende personages en is dus niet gebonden aan één bepaalde persoon.

Al vanaf de eerste vijf pagina's is dit zeer duidelijk. We kunnen zien wat Marijn denkt: "Hij voelde dat er iets niet helemaal goed zat." Maar eveneens kijken we naar hoe Mr.Poels zich voelt in deze situatie: "In het begin had hij zich er enorm aan geërgerd."

De verteller kan ook enorme sprongen in de tijd maken en dat wordt in het boek zeer duidelijk gemaakt aan de hand van data. Vanaf hoofdstuk acht begint elk deel van het boek met een datum. Hierbij worden dus ook sommige dagen overgeslagen en maakt de auteur de vertelde tijd korter. Dit kan ook alleen een auctoriale verteller, hij is als het ware een persoon van 'boven het verhaal' die de handelingen in het boek helemaal onder controle heeft.

 Er zijn elementen die kunnen zeggen dat het verhaal een personale verteller heeft, omdat alles wel enorm vanuit Marijns perspectief wordt verteld. Nochtans zijn er teveel elementen die erop wijzen dat de verteller duidelijk buiten het verhaal staat. De auctoriale verteller speelt zeer vaak met tijd in het verhaal: er wordt een verhaal over vroeger vertelt, er worden dagen overgeslagen, er komen flashbacks,...

Op het einde van het verhaal gaat de verteller opeens naar een heel andere plaats, een gevangenis.

De gevangenis waar Scarecrow vastzit. Als we dit kleine deel van het verhaal apart zouden nemen, kunnen we Scarecrow het hoofdpersonage van dit deel noemen. We zien hoe hij zich voelt. Hij is verbaast dat hij vroeger vrij kreeg, maar enorm opgelucht.

Later verplaatst de verteller zich weer en is het weer allemaal gefocust op Marijn.